Een lieve vriendin van mij werkt tijdelijk in een ziekenhuis. Niet aan het bed, maar als manager crisiscommunicatie. Een uitdagende baan die - zoals bij iedereen in de zorg - veel van haar vraagt. En hoe heftig, uitdagend en veeleisend het ook is, ze geniet met volle teugen van het betekenisvolle werk en hoe zij daar zomaar middenin mag staan. Regelmatig vertelt ze me flarden en fragmenten van wat ze er meemaakt.
Ik op mijn beurt kijk uit naar haar verhalen. Want hoewel ze soms hartverscheurend zijn, vertellen ze juist ook over de mooie dingen die er gebeuren en de liefdevolle, menselijke zorg die er gegeven wordt. Het kan niet anders, want ik mag door de ogen van een mooi mens meekijken. Wat een voorrecht.
Één van de verhalen die mij raken, is het verhaal van een vitale man van begin vijftig. Ondernemer, druk baasje, maar ziek. Blauwe lippen vanwege het zuurstofgebrek. Een man die het - met andere woorden - zonder intensieve zorg niet gaat redden. Hij vraagt naar prognoses, maar de IC-arts heeft geen enkel idee. Want zo’n ziekte is corona. Dus ongewis over zijn lot belt die man zijn vrouw nog eenmaal voordat hij, waarschijnlijk voor weken maar niemand weet voor hoe lang, in slaap wordt gebracht.
Ik stel me voor hoe dat is. Voor die man natuurlijk. Voor zijn vrouw. Maar ook voor zijn arts. De zorgprofessional wiens vak het is om mensen gerust te stellen en beter te maken. Die nu geen enkele andere belofte kan doen dan ‘wij gaan er alles aan doen om u de zorg te geven die u nodig heeft’. Wat moet hij zich vanbinnen verslagen voelen. Maar hij kan het niet laten zien. De gesprekinstructies zijn duidelijk, en niet voor niets. We doen geen valse beloften maar stellen wél gerust. We focussen op wat we wél kunnen en wél weten. Zo persoonlijk en menselijk als mogelijk in een beschermend pak.
Ik raak ontroerd als ze me vertelt dat het ziekenhuis besloot te gaan beeldbellen met patiënten. Hoe in no-time zeventig iPads werden aangeschaft en in gebruik genomen. Natuurlijk voor het broodnodige contact op afstand met de familie van IC-patiënten (met wie verpleegkundigen soms 1,5 uur bezig zijn voordat die thuis alles werkend hebben) maar vooral ook om als arts of verpleegkundige even menselijk contact te maken met een patiënt voordat je je onherkenbaar in een beschermend pak hijst. Dat een patiënt weet wie er aan zijn bed staat.
Het raakt me. Als je, tussen je twaalf-uurs-diensten-vermoeidheid, zorgen over je eigen gezondheid én verslagenheid door je dagelijks werk de ruimte hebt om te zien dat dát nodig is, dan weet ik het zeker. Dan heb je een hart voor zorg.
Ik weet niet hoe het jou vergaat, maar ik op mijn beurt maak me zorgen over deze mensen. Die zo hard werken, zoveel van zichzelf geven. Voor wie doorgaan nu makkelijker is dan stoppen. Want dan komt de klap. Ik vraag me af. Wat we kunnen doen om ervoor te zorgen dat zorgmedewerkers - waar in de zorg dan ook - zélf de zorg krijgen die ze nodig hebben en verdienen? Nu, maar juist ook straks. Ik zou willen dat ik iets kon doen om te helpen.
Het is het verlangen van de Zorgzame. Dienstbaar zijn, anderen helpen en voor ze zorgen. Vooral mensen die zelf ook zorg dragen. De onmacht frustreert. Maar hee, als je het grote vraagstuk van zorg voor zorgmedewerkers niet kunt oplossen, zorg je toch gewoon extra goed voor diegenen die wél in je ‘circle of influence’ zijn. Je kinderen, je ouders, je buren. En applaudisseer je voor die anderen. Het minste dat je kunt doen.
Voor ondernemers is het niet onbelangrijk om te begrijpen hoe het werkt. Dat de coronacrisis verlangens triggert waarvan we niet wisten dat we ze hadden. Want dat gebeurt. Bij onszelf én bij onze klanten. Inzicht in die verlangens en waarom ze jou(w merk) juist nu aantrekkelijk maken, helpt je om in deze pittige tijden dapper, creatief en (veer)krachtig te zijn.
Je leest er alles over in het interactieve miniboek ‘Betekenisvol ondernemen in tijden van corona’. Ik schreef het, geïnspireerd door wat ik de afgelopen weken zag gebeuren. Het boek is gratis omdat ik wil dat zoveel mogelijk ondernemers het lezen. Je kunt het hier downloaden.
Dan nog even terug naar dat ziekenhuis, en waarschijnlijk álle ziekenhuizen. Mijn zorg wordt daar natuurlijk gedeeld en opgepakt. Er zijn medisch psychologen en mentale ondersteuningsteams die zorgmedewerkers - mede namens ons - in de gaten houden. Een kleine geruststelling.
Ik wens je dat je deze bijzondere en gekke tijd kunt gebruiken om het geheim van jouw aantrekkingskracht te ontdekken. Als er een moment is waarop dat kan, is het wel nu. Want de crisis triggert óók opmerkzaamheid en bewustwording. Maak daar gebruik van!
PS. Dit is de vierde in een serie van twaalf korte, persoonlijke verhalen. Verhalen in tijden van corona, zeg maar. Ze vertellen over de twaalf universele menselijke verlangens die door de archetypen gepersonifieerd worden. Meer weten over de archetypen en wat ze voor jouw merk kunnen betekenen? Neem eens een kijkje op www.tr-ibu.nl.
