Weinig heldhaftig

Er moet me iets van het hart. Een verhaal dat gaat over een lelijk randje van de mens, maar uiteindelijk juist gaat over liefde. Of sterker nog. Daar begint het zelfs mee. Het is een longread, dus ga er maar even voor zitten… ;-)

Aan het begin van mijn loopbaan werk ik bijna tien jaar voor een grote vrijwilligersorganisatie. Een mooie club met - in de hoogtijdagen - ruim tienduizend mensen die zich inzetten voor een eerlijker wereld. Bevlogen mensen. Die veel vragen van zichzelf, en van mij. Het is op zijn zachtst gezegd een uitdagende en veeleisende baan. Maar god, wat hou ik van die mensen. Van hun betrokkenheid en hun passie. Ook als dat ze - en dat gebeurt dikwijls - lastige klanten maakt. Ik snap ze wel. Als ze een keer uit de bocht vliegen in hun enthousiasme. Als ze net een vleugje té streng in de leer zijn. Of als de emoties hoog oplopen in een discussie. 

Begrip dus van mijn kant. En liefde ook. Maar er is één karaktertrek waar ik niet aan kan wennen. Niet dan en daar. En nog steeds niet. Niet bij hen. Bij niemand. Een karaktertrek die ieder mens onwaarschijnlijk onaantrekkelijk maakt. En dat is: sense of entitlement. Je kent het wel. Van die mensen die vinden dat ze recht hebben op van alles en nog wat. 

Een speciale behandeling omdat ze geld hebben, of macht. Of gewoon een grote mond. 

De beste plek op de parkeerplaats omdat zij het langst ergens wonen. 

Een goedbetaalde baan omdat ze een diploma hebben. 

Succes omdat ze ergens moeite voor deden.

Direct een antwoord op hun vraag omdat zij zich vrijwillig inzetten. En jij niet. 

Serieus gehoord willen worden omdat ze een mening hebben. 

Überhaupt hun mening geven omdat dat nu eenmaal kan en mag. 

Het strandbedje in de zon omdat zij als eerste hijgerig bij de deur van het zwembad stonden om half f*cking zeven in de ochtend tijdens hun all inclusive vakantie. 

Get the picture?

Begrijp me goed. Ik gun eenieder zijn speciale behandeling, leuke baan, antwoord op alle prangende levensvragen, luisterend oor en sowieso de beste plek ter wereld. Maar stop in godsnaam met vinden dat je daar récht op hebt. Het maakt je geen mooi mens. En je gunfactor - als je die al had - is zomaar ineens verdwenen. 

En geloof het of niet. Het kan nóg erger. Nóg onaantrekkelijker. Er zijn namelijk mensen die niet alleen vinden dat ze ergens recht op hébben, maar die ook nog menen dat ze maar te pas en te onpas hun recht kunnen hálen. Zelfs als dat te idioot voor woorden is. 

En deze week breekt mijn klomp. 

Het is begin 2018 als ik in contact kom met Sam. Een gevatte jonge tante die met haar man aan het roer staat van een sportimperium in Noord Holland. We bellen een aantal keer omdat Sam voelt dat er meer in zit, en Sam besluit in te stappen in het Native Brand programma. Een prachtig mooi en intens traject volgt. Met tal van nachtelijke appjes heen weer. En een vriendschap is geboren. Sam is rap van tong, sassy stads en bloedeerlijk. En ik krijg haar gevoelige kant te zien. Samen verkennen we alle dieptes van hun merk. Ergens halverwege de dertien weken start ze ons gesprek met een vloek. “Jezus Francien, ik snap nu pas dat mensen helemaal niet bij ons komen voor de sport. Ja, ik bedoel, ze komen wel óm te sporten. Maar fuck dat, dat kunnen ze ook wel bij Basic Fit… Nee, ze komen bij óns omdat wij wij zijn. Omdat wij niet de helden uithangen die grootste prestaties van ze verwachten. Omdat wij ook gewoon een wijntje drinken in het weekend. En kilo’s aankomen als we zwanger zijn. Wij begrijpen hoe het is. Om wél fit te willen zijn maar ook een gewoon leven te willen leiden. En vanuit dat begrip zijn we er gewoon altijd voor ze. Ze voelen zich bij ons thuis.” 

Je hoeft dus geen superheld te zijn om een fit leven te leiden. Vanuit dat inzicht ontstaat dat voorjaar het merk Common Heroes. Held meets buurjongen. En - geheel op zijn Sams - pakken ze het grondig aan. Een nieuwe naam. Een nieuw logo en huisstijl. Een volledig nieuw gestylde personal trainings loft mét zithoek en koffie-apparaat. Prachtige, eerlijke campagnes op de socials. Als ik bij de heropening ben - het is inmiddels november 2019 - zie ik met eigen ogen dat het klopt. Deze plek is homebase voor de gewone helden. Een familie van common heroes rond Sam, Cees en hun Jurre. 

Als Sam trots T-shirts en hoodies met hun merknaam laat zien, ontploft de boel. Iedereen wil zo’n trui. Ook ik! Vind je het gek? Ik knap uit mijn vel van trots en Common Heroes voelt ook een beetje als mijn kindje. En daar ben ik dus niet de enige in. Het grote succes van een eerlijk verhaal. 

De tijd verstrijkt en Sam bouwt met haar gezin en het team verder aan hun prachtige merk. Talloze uren besteedt ze eraan. Bevlogenheid en passie. De liefde spat er vanaf. 

En dan deze week. Een mail op hoge poten aan het adres van Sam. Van een onbekend kinderkledingmerk (introductie in januari 2020, mind you) met de naam... Common Heroes. Een lelijke brief die Sam sommeert om alle merkuitingen te verwijderen, zeker die in combinatie met hun kleding. Juridische dreigementen, een hoop bombarie. What the f•ck?

Het merk meent niet alleen recht te hébben op de naam, wat al een gotspe is. Maar meent dat recht dus ook nog te moeten hálen? 

Wat denk je dan? Wat hoop je dan? Hoe ziet je wereldbeeld er dan eigenlijk uit?

Het is een beetje beroepsdeformatie van de antropoloog, maar ik probeer me dan te verplaatsen in die dame. En eerlijk? Ik kom een heel eind. Ik stel me voor dat ze al een poos bezig was met een nieuw, hip kledingmerk met de toffe naam Common Heroes. Een naam die ze vast zelf bedacht en waar ze van is gaan houden. Dat daar al tal van uren en euro’s inzitten en ze dan tot de ontdekking komt dat een ander ook al die naam gebruikt. En niet zonder succes. En dan zie je ook nog eens kleding voorbij komen met die naam. Maar dan? Dan verwijt je dus niet jezelf dat je beter onderzoek had kunnen en moeten doen? Dan zie je niet dat dit merk op geen enkele manier jouw kinderkledingmerk bedreigt? Dan pak je niet de telefoon op om met elkaar van gedachten te wisselen? Want hee, minds alike kunnen elkaar misschien wel groot maken. Nee, dan pak je je laptop en start je verwoed met het typen van een lelijke mail vol juridische dreigementen. 

Dan breekt dus écht mijn klomp. Want dan heb je dus al die efforts in je nieuwe merk zitten. Al die goede ideeën, tijd, energie en geld. En dan geloof je kennelijk niet in de kracht van je eigen product? Want dat is toch een beetje wat je impliciet zegt? Dat je je recht moet hálen omdat je bang bent dat je het niet krijgt? Nou ken ik Sam goed, en weet ik dat zij - met grote mond én klein hartje - je zo’n baas zou hebben gevonden als je wél de telefoon had opgepakt dat ze waarschijnlijk je grootste ambassadeur zou zijn geweest. En ze heeft ook nog eens een zoon, die een prachtig model voor jouw kleding zou kunnen zijn. En geloof me, als je weet hoe groot de kracht, de liefde én het gevolg is van de enige echte Common Heroes, is dat op zijn zachtst gezegd een gemiste kans. 

En - neem dit maar even van mij aan - heel, heel slecht voor je merkbeleving ook nog eens. Want er is weinig heldhaftigs aan. En laten we het in godsnaam ook niet gewoon vinden.