Wie mijn verhalen de afgelopen dagen gelezen heeft, weet dat we nu op allerlei manieren getriggerd worden. Om goed voor elkaar te zorgen, bijvoorbeeld. En om juist te genieten van al het mooie en lekkere dat het leven te bieden heeft. Een wijntje, een wandeling in de natuur, een goed gesprek met vriend. Troost zoeken. In alles.
Als je een greintje compassie hebt met anderen (en jezelf) begrijp je het belang van troost. Ook als dat troosteten of troostdrinken is, en dus niet per se goed voor je gezondheid op de lange termijn. Dat die zak chips wél leeg gaat, ook al wilde je dat eigenlijk niet. Of dat je even níét de focus op je business hebt, ook al wilde je dat eigenlijk wel. Kom ik zo op terug.
Maar eerst even dit.
Het is een erfenis (ik typte per ongeluk ergernis, da’s vast Freudiaans) uit een recent verleden: het grote aantal businesscoaches en wannabe fitnessgoeroes in mijn social timeline. Doorsnee mensen met een zelfbeeld dat larger than life is. Grote ambities en een nog grotere mond. Die grote mond van ze zegt lelijke dingen. Over anderen, tegen anderen. Over wat ze niet goed doen, en waar ze tekort schieten. Voortdurend een vinger. Op de zere plek, of in de lucht. Ze zeggen dat je moet stoppen met excuses verzinnen en je reet van de bank moet slepen. En ze noemen dat dan 'brutaal eerlijk' en zo. Jasses. De afgelopen jaren ‘zuiverde’ ik mijn timeline met grote regelmaat, omdat ik dwars door al dat zogenaamde eerlijk zijn prik. Zo eerlijk is het namelijk niet, kan ik je vertellen. Het heeft een heel duidelijk maar voor velen verborgen doel: ervoor zorgen dat jij je slecht voelt en hun hulp inschakelt. Het gevoel dat je het niet alleen kunt. Hoe zwakker jij, hoe sterker zij. Goed voor de bankrekening en ego. Die van hen dan, hè? Treurig maar waar.
Degenen die overbleven in mijn timeline zijn - of waren, maar ook daarover zo meer - een prettige uitzondering op al dat geweld. Mensen die begrijpen hoe het zit, en je waarachtig willen helpen als je iets wilt bereiken in je leven. Bevlogen mensen die met je onderzoeken wat het is wat je wilt bereiken (dus ver, ver voorbij de six figure income of killer body) en waarom eigenlijk. En die met je gaan zitten om te bedenken op welke manier je je doelen duurzaam bereikt. Minder grote mond, meer en grotere daden.
Maar tjonge, zo na een paar weken social distancing sijpelt er via via toch zomaar weer allerlei lelijkheid mijn timeline binnen. Soms zelfs van de mensen die zich er normaliter niet toe laten verleiden. Als katjes in het nauw van deze tijd blijken ze vatbaar voor het besmettelijke virus van harde woorden, hoge eisen stellen aan jezelf, streng zijn. Je mag niet verzwakken, cut the bullshit.
Het maakt me boos, en rebels.
Want luister, een tijd van crisis is uitermate geschikt om los te laten wat niet langer werkt. So far, so good. Het woord crisis komt uit het Grieks en betekent van oorsprong zelfs scheiden, kiezen, loslaten. Dat voelt niet altijd zo als je er middenin zit. En dat is logisch. De bedoeling zelfs. Want zoals in elk heldenverhaal de held zijn eigen moment vindt om op dat punt te komen, zo geldt dat ook voor jou en mij. Juist in de fase van crisis - iedere professionele storyteller weet dat - help je de held niet door hem te duwen of aan hem te trekken. Wat je dan creëert als mentor is een held die niet zonder jou kan. En hee, zagen we dat niet al eerder? Geloof mij, de held in ieder verhaal zal - voor blijvende transformatie - zélf de dolk moeten pakken om zich los te snijden van het oude. Het is de enige manier waarop het werkt.
Dus lieve businesscoach of goeroe. Als je dit leest, denk even na. Welke rol wil jij in het leven van jouw klanten? Wat is jouw intentie, jouw bedoeling? Ben je écht in staat om jouw klant de held in zijn eigen verhaal te laten zijn? Weet je diep vanbinnen dat het antwoord nee is? Hou dan je lelijke woorden voor je en bemoei je eens met je eigen zaak. Iets zegt me dat je dat goed kunt gebruiken. Het is crisis en dé tijd om te breken met wat niet werkt, tenslotte. Hij die de dolk vinde, pakke hem op.
Zo. Dat moest me van het hart. 😉
Maar eerlijk, ik ben niet eens écht boos. Maar zie wel wat er gebeurt er word er verdrietig van. Dus wilde ik schoppen en wakker schudden. Muiten en opschudden. Het zijn de verlangens van de rebel. Confronteren, uitdagen en (never mind the joke) brutaal eerlijk zijn. Ons bevrijden van conventies en dingen die niet deugen.
Voor ondernemers is het niet onbelangrijk om te begrijpen hoe de coronacrisis verlangens triggert waarvan we soms niet wisten dat we ze hadden. Want dat gebeurt. Bij onszelf én bij onze klanten. Inzicht in die verlangens en waarom ze jou(w merk) juist nu aantrekkelijk maken, helpt je om in deze pittige tijden dapper, creatief en (veer)krachtig te zijn.
Je leest er alles over in het interactieve miniboek ‘Betekenisvol ondernemen in tijden van corona’. Ik schreef het, geïnspireerd door wat ik de afgelopen weken zag gebeuren. Het boek is gratis omdat ik wil dat zoveel mogelijk ondernemers het lezen. Je kunt het hier downloaden.
En mocht je je afvragen of ik wel écht rebels ben? Jaren geleden noemde iemand me ‘a rebel with a cause’. Ik praat niet graag lelijk over mensen, zie graag het goede in iets of iemand. Maar ik merk wél veel op. En als ik zie dat het niet klopt, steekt een duiveltje zijn kop op. Dat wil ik muiten en sluit ik me op om venijnig te typen. Met woorden schieten, vanuit mijn heup. Zoals nu.
Ik wens je dat je deze bijzondere en gekke tijd kunt gebruiken om het geheim van jouw aantrekkingskracht te ontdekken. Als er een moment is waarop dat kan, is het wel nu. Want de crisis triggert óók opmerkzaamheid en bewustwording. Maak daar gebruik van!
PS. Dit is de zevende in een serie van twaalf korte, persoonlijke verhalen. Verhalen in tijden van corona, zeg maar. Ze vertellen over de twaalf universele menselijke verlangens die door de archetypen gepersonifieerd worden en hoe die juist nu getriggerd worden. Meer weten over de archetypen en wat ze voor jouw merk kunnen betekenen? Neem eens een kijkje op www.tr-ibu.nl.
