Het was begin 1995. Iedereen in de Betuwe - dus ook wij thuis - moesten evacueren vanwege het hoge water. Het was nogal een gedoe. Mijn vader had een drukkerij die niet droog zou blijven ‘als het water kwam’. Ik herinner me nog hoe de drukpersen op grote vrachtwagens werden weggereden. En helaas ook de maandenlange rugpijn na het versjouwen van ontelbare pakken A0-papier. Au.
Gedoe dus. En spanning ook, bij de mensen om mij heen. Mijn ouders met hun grotemensenzorgen, mijn zus met een baby van drie weken oud, onze buurman die zijn fruitoogst van een heel seizoen kon afschrijven. En eindeloze rijen stilstaande auto’s. Files op weg de stad uit, op de vlucht voor het water. Grote paniek. In alle gesprekken en in ieder nieuwsbericht. Houden de dijken het? Moeten we weg of niet? Het ging nergens anders meer over.
Eind januari was dat vijfentwintig jaar geleden. In documentaires en exposities passeerden oude beelden de revue, en met vriendinnen die ik al ken uit die tijd haalde ik herinneringen op. Wisten wij veel, dat we elkaar amper zes weken later zouden appen: “Over vijfentwintig jaar kijken onze kinderen terug op deze tijd, de tijd dat het coronavirus hun leven op zijn kop zette."
Ik was ten tijde van de evacuatie zeventien jaar oud en met hele andere dingen bezig. De zomer ervoor was ik op een indrukwekkende, life changing reis gegaan en stapelverliefd geworden op een Braziliaan die ik toen nog niet kon verstaan maar met wie ik - inmiddels al maanden - lange, poëtische brieven schreef die hij liet vertalen door een bekende. Ze moeten hier nog ergens op zolder liggen...
Als er bij dit artikel een foto van ons staat, heb ik ze gevonden en weet je dus wat ik vanavond doe. 😉 Maar dat terzijde.
Ik was puber en heel eerlijk? Het idee van een evacuatie zag ik wel zitten. Even alles anders dan normaal. Geen school, geen conventies. De wereld op zijn kop en in de ruimte die daarin ontstaat tijd voor herbezinning. Opnieuw bepalen wie je bent en wat je belangrijk vindt. Wat wezenlijk is. Dat gevoel gunde ik iedereen. De reis naar Brazilië had dat bij mij teweeggebracht en de uitkomst was even schokkend als bevrijdend. Ik herinner nog precies hoe het voelde toen ik mijn spullen voor de evacuatie aan het pakken was. Als de dijken zouden breken, zou het water tot aan het plafond van mijn slaapkamer komen. Ik zette mijn stereo-installatie, cd’s en foto-albums op zolder, stopte mijn map met foto’s en brieven uit Brazilië met een discman en wat kleren in een tas. Ik keek nog één keer om, besloot dat dat genoeg was, en ik ging.
En dan nu. Opnieuw is alles anders. Natuurlijk, ik heb inmiddels vijfentwintig jaar meer verantwoordelijkheden. Zorgen die ik niet had op mijn zeventiende. Ik zie meer, weet meer en begrijp meer. Maar zonder onrecht te willen doen aan het leed van velen, merk ik dat het gevoel hetzelfde is. Een licht uitzinnig gevoel, vlinders in mijn buik van opwinding. Al die kansen. Om dingen opnieuw te bekijken en - met heel je hart - te kiezen voor wat klopt.
Terwijl ik dit schrijf, zit ik met een wijntje in de tuin na een prachtige, warme lentedag. De wereld om me heen komt tot rust. De vogels fluiten en de buurtgeluiden verstommen. Treinen, auto’s en vliegtuigen hoor je sowieso amper. Het schemert licht en het koelt flink af. Maar ik blijf zitten en haal opgelucht adem. De dag voelde als een zware tocht. Het is week vier van de ‘intelligente lockdown’ en het leven als mama-juf viel me zwaar vandaag. De rollenswitch van ondernemer naar juf, de hoge eisen die ik aan mezelf stel en de begrijpelijke onrust van de mannen bleken een explosieve combinatie. Mijn lieve man begrijpt precies wat ik nodig heb op zo’n moment. Dus bracht hij de kinderen naar bed en bleef ook boven hangen. En ik zit hier - als na een lange, zware bergtocht - uit te hijgen op de top. Ik neem een hap zuurstofrijke lucht en kom tot mezelf. Even geen verplichtingen en verwachtingen, vrij met mijn eigen gedachten en reflecties. Een prachtig uitzicht, met ruimte voor nieuwe inzichten. En nuances waar ik in het heetst van de strijd niet bij kon. Heerlijk!
Het zijn de verlangens van de Ontdekkingsreiziger, die volop getriggerd worden in deze tijd. Vrijheid, nieuwe ervaringen. De ontmoeting met het onbekende, en in dat onbekende jezelf terugvinden. Avontuur, nieuwe perspectieven, je eigen pad. Dat gelukszalige als je in al je vezels voelt dat je leeft!
Voor ondernemers is het niet onbelangrijk om te begrijpen hoe de coronacrisis verlangens triggert waarvan we soms niet wisten dat we ze hadden. Want dat gebeurt. Bij onszelf én bij onze klanten. Inzicht in die verlangens en waarom ze jou(w merk) juist nu aantrekkelijk maken, helpt je om in deze pittige tijden dapper, creatief en (veer)krachtig te zijn.
Je leest er alles over in het interactieve miniboek ‘Betekenisvol ondernemen in tijden van corona’. Ik schreef het, geïnspireerd door wat ik de afgelopen weken zag gebeuren. Het boek is gratis omdat ik wil dat zoveel mogelijk ondernemers het lezen. Je kunt het hier downloaden.
Dan nog even terug naar de tijd van nu. Ik denk dat je het wel herkent, het gevoel dat deze crisis ergens ook een kans is. Om opnieuw te beginnen, een ander pad te volgen, een wezenlijke bestemming te kiezen. Als mens, als maatschappij, als wereld. En als merk.
Soms moet je ver gaan om dichtbij te komen. Eén van mijn lijfspreuken.
Ik wens je dat je deze bijzondere en gekke tijd kunt gebruiken om het geheim van jouw aantrekkingskracht te ontdekken. Als er een moment is waarop dat kan, is het wel nu. Want de crisis triggert óók opmerkzaamheid en bewustwording. Maak daar gebruik van!
PS. Dit is de vijfde in een serie van twaalf korte, persoonlijke verhalen. Verhalen in tijden van corona, zeg maar. Ze vertellen over de twaalf universele menselijke verlangens die door de archetypen gepersonifieerd worden. Meer weten over de archetypen en wat ze voor jouw merk kunnen betekenen? Neem eens een kijkje op www.tr-ibu.nl.
