Maandag 16 maart 2020 gaat voor altijd in de boeken als De Dag Waarop Nederland Thuisbleef Vanwege Corona. In mijn boek schrijf ik er in de kantlijn - heel klein en met potlood - iets bij. Want het was ook nog mijn verjaardag. Ik mocht een kaarsje extra uitblazen op de taart. Die we die niet aten, omdat mijn hoofd er niet naar stond. Het is klein leed, maar mijn verjaardag was dit jaar eigenlijk een stomme dag.
Al een paar jaar gaan we op of rond mijn verjaardag met mijn ouders en de jongens serieus lekkere pizza eten in één van de restaurants waar wij als pizzasnobs graag komen. Een mooier cadeau bestaat er niet. We zouden dat dit jaar doen op de zondag voor mijn verjaardag. Je weet wel, die avond dat om zes uur ‘s avonds de restaurants hun deuren moesten sluiten. Ik besloot de donderdag ervoor al dat we niet zouden gaan. Toen premier Rutte de eerste maatregelen aankondigde, wist ik het. Dit is nog maar het begin. “We gaan geen pizza eten in een druk restaurant, want het is niet verantwoord.”
De teleurstelling was groot. Bij mij natuurlijk, maar vooral bij de jongens en mijn ouders. And little did we know. We zijn weken verder en ze hebben elkaar niet meer gezien anders dan via een scherm.
En toen kwam het eerste weekend. Pling! Een appje van mijn moeder. “We hebben hier nog iets liggen voor je verjaardag. En knutselspullen. We denken eraan om even naar Vleuten te rijden om ze te komen brengen. Dan blijven we wel buiten hoor, maar zwaaien we door het raam even naar de mannen.” En bam. Daar was het. Dat beeld. Ik kon er niet mee omgaan. Dat mijn lieve ouders, die zó dicht bij onze kinderen staan en zo in ons leven zijn verweven, in onze voortuin zouden staan. Dat we ze bijna zouden kunnen aanraken maar we elkaar geen knuffel zouden kunnen geven. Het is het enige moment dat ik heb gehuild, de afgelopen weken. Tranen over mijn wangen toen ik ze appte: beter maar van niet.
Maar groter dan mijn verdriet was de behoefte om te doen wat nodig is. Zorgen dat we elkaar niet besmetten, dat we een naar virus niet verder verspreiden. Ik zou het mezelf nooit vergeven. Zo simpel is het. Dus doen we hier al weken álles wat we kunnen doen. Ontvangen we geen bezoek, komen we niet veel verder dan de speeltuin of een fietstochtje, gaan we alleen naar de winkel voor een snelle boodschap, wassen we gedisciplineerd talloze keren per dag onze handen, eten we extra gezond met veel vitamine C en niezen we onze hooikoortsneusjes in onze arm. En komen we niet bij opa en oma. En zij niet bij ons.
Het zijn heel veel kleine daden die samen groots effect hebben. Verantwoordelijkheid nemen, doen wat nodig is. Niet omdat het moet, maar omdat het kan. Ook als het moeilijk is en pijn doet. Het zijn de verlangens van de Held. Strijden voor de goede zaak. Winnen of redden. Liever de pijn van discipline dan de pijn van spijt.
Voor ondernemers is het niet onbelangrijk om te begrijpen hoe de coronacrisis verlangens triggert waarvan we niet wisten dat we ze hadden. Want dat gebeurt. Bij onszelf én bij onze klanten. Inzicht in die verlangens en waarom ze jou(w merk) juist nu aantrekkelijk maken, helpt je om in deze pittige tijden dapper, creatief en (veer)krachtig te zijn.
Je leest er alles over in het interactieve miniboek ‘Betekenisvol ondernemen in tijden van corona’. Ik schreef het, geïnspireerd door wat ik de afgelopen weken zag gebeuren. Het boek is gratis omdat ik wil dat zoveel mogelijk ondernemers het lezen. Je kunt het hier downloaden.
Dan nog even terug naar mijn ouders. Terwijl ik dit zit te schrijven, krijg ik weer een appje. Mijn vader die herinneringen ophaalt aan 'vroeger', aan de donderdagen dat ze hier op de jongens pasten. En straks weer passen, als alles normaal is. We steken elkaar digitaal een hart onder de riem en blijven doen wat nodig is. Omdat we erop rekenen dat als we nu een held zijn we elkaar zo snel mogelijk weer een dikke knuffel kunnen geven. En fantastische pizza eten. Bijvoorbeeld hier, of hier. #aanrader
Ik wens je dat je deze bijzondere en gekke tijd kunt gebruiken om het geheim van jouw aantrekkingskracht te ontdekken. Als er een moment is waarop dat kan, is het wel nu. Want de crisis triggert óók opmerkzaamheid en bewustwording. Maak daar gebruik van!
PS. Dit is de derde in een serie van twaalf korte, persoonlijke verhalen. Verhalen in tijden van corona, zeg maar. Ze vertellen over de twaalf universele menselijke verlangens die door de archetypen gepersonifieerd worden. Meer weten over de archetypen en wat ze voor jouw merk kunnen betekenen? Neem eens een kijkje op www.tr-ibu.nl.
