Vijftig tinten bezorgd

Toen donderdag het advies werd gegeven om zoveel mogelijk thuis te werken, wist ik het eigenlijk al. Ik sprak vrijdag uitgebreid met de docent van onze oudste, en zei hem: "Vandaag was voorlopig de laatste dag dat onze kinderen naar school gingen." Inmiddels weten we allemaal dat ik gelijk had - hoewel dat niet terzakedoende is. 

Sinds die persconferentie maakt zich een bezorgdheid van mij meester. Van ons allemaal, getuige de lege schappen in de supermarkten. En waar wekenlang de sceptici de overhand hadden, deelt tutti Nederland inmiddels wetenschappelijke artikelen en schrijnende noodkreten van (ervarings)deskundigen uit China, Italië en de rest van de wereld. Dus ergens snap ik die hamsterende mensen wel. 

Ik ben dus bezorgd. 

Het ene moment neemt die bezorgdheid apocalyptische vormen aan. Dan stel ik me een donkere, bijna zwarte wereld voor waarin onze astmatische zoon in ademnood komt omdat ik hem vrijdag naar school liet gaan. In die wereld verpieteren oude mensen ziek en eenzaam in hun appartementen, worden doden in hun eentje begraven en stort de economie volledig in, een spoor van faillissementen achterlatend. Ik kijk naar ondernemers in bijvoorbeeld horeca, toerisme, events, onderwijsadvisering, sport en kinderopvang en zie hun zorgen. En dan maak ik mezelf ook zorgen. Want wie denkt er aan een sterk merk als de wereld in de fik staat?

Het andere moment voel ik me bijna verlicht. Dan zie ik een witte wereld waarin het schuitje waar ineens iedereen in past prachtige dingen teweegbrengt. Talloze acties van mensen om te zorgen voor anderen, initiatieven in de buurt en op social media. Dan zie ik verbondenheid en ondernemers die juist nu welvaren. Communicatieprofessionals, supermarkten, bezorgdiensten, alles en iedereen die online actief is. Dan zie ik de vele ondernemers - ook die in grote onzekerheid - die juist nu wél tijd, energie en geld investeren in zichzelf en hun merk. Omdat ze weten dat niets doen geen optie is. 

En zo zwabber ik heen en weer tussen zwart en wit. Mijn bezorgdheid kent minimaal vijftig tinten grijs. En ik wil iets doen. Zo graag iets doen. Vanuit mijn eigen kracht, vanuit wat ík te brengen heb ondanks dat ik geen zorgprofessional ben. Voor mensen in mijn omgeving, maar ook zo graag voor al die mooie ondernemers in mijn netwerk... 

Dus bezin ik me vanavond op acties. Ik heb al een paar toffe ideeën, maar suggesties zijn natuurlijk welkom! Wordt vervolgd...