Om te huilen...

--- UPDATE 17 oktober: overweldigd zijn wij, A. en ik. Door alle hartverwarmende reacties, aandacht en uitnodigingen om in gesprek te gaan. Er zijn inmiddels een groot aantal mooie, kansrijke connecties ontstaan. Ik gun A. even de tijd om te gaan ontdekken wat klopt. Naast dat het geweldig is, is het ook spannend. Dank iedereen, voor alles! Wordt vervolgd. ---

"Ik weet niet of ik blij moet zijn, of toch moet huilen."

Bam. Zijn twaalf woorden snijden me door mijn ziel. Ze zijn een reactie op onderstaand artikel, dat ik voorstel te delen op LinkedIn. Maar voordat je het leest, even dit. Ik zit al de hele avond te appen met A., de hoofdpersoon in het verhaal. Ik vertel hem over mijn voornemen om dit artikel - uit mijn pen gevlogen door frustratie - te delen. En in één klap geeft hij me de twaalf woorden die zoveel meerzeggend zijn dan alles wat ik schreef. En toch hoop ik dat je de tijd neemt om ook het verhaal te lezen. En te delen, wellicht.

Dit is het verhaal...

In mijn netwerk heb ik een hele bijzondere vriend. Vijf jaar geleden kwam hij in Nederland, het gevaarlijke Syrië ontvlucht. Inmiddels is zijn vrouw ook hier en hebben zij twee geweldige dochters.

Wij kennen dit jonge gezin al vier jaar. Vanaf het allereerste moment dat wij elkaar ontmoetten, was het opvallend hoe leergierig, ambitieus en open hij is. Zo ontzettend nieuwsgierig naar hoe het hier werkt, naar wat ervoor nodig is om succesvol te zijn.

Mooi voorbeeld. Hij vroeg me in die tijd een keer te helpen met ‘iets van de verzekering’. Het was midden in de overstaptijd, zo aan het einde van het jaar. Ik vermoedde dat hij daar wel wat uitleg over kon gebruiken. Dus fietste ik bij ze langs en begon ik een college over het Nederlandse verzekeringsstelsel. Hij onderbrak mij: “Ja Francien, dát weet ik allemaal wel. We willen ook overstappen. Maar ben gewoon benieuwd welke verzekering jullie hebben want dan kiezen wij die misschien ook.” Haha. Mond vol tanden.

Inmiddels spreekt hij onwaarschijnlijk goed Nederlands, doet hij vrijwilligerswerk in het dorp, en heeft hij werk gevonden. Dat laatste was makkelijker gezegd dan gedaan. Werk zoeken kan ie als de beste. Werk vinden bleek een tweede. Meer dan vijfentwintig afwijzingen en evenveel teleurstellingen rijker, nam hij murw een baan als koerier aan. Ver beneden zijn niveau, want dit universitair geschoolde technische talent (opleiding PLC, wat zoveel betekent als programmeur van computersystemen die lopende banden en andere productiesystemen aansturen - maar vergeef me mijn a-technische uitleg) kan met zijn achtergrond, snelheid van leren en bereidwilligheid toch overal terecht, zou je denken?

Ik zocht vanavond even op vacatures. Ik vond er achter elkaar een heel stel. Op MBO, HBO en universitair niveau. “Dit zijn precies het soort vacatures waar ik op reageerde,” gaf hij me terug. Ik ben verbijsterd. Wat hij terug hoort na solliciteren? Meestal niets. En áls hij wat hoort, hebben ze voor hem geen plek. De werkelijke reden blijft onduidelijk. “Misschien is mijn Nederlandse taal niet voldoende,” sprak hij foutloos uit. “En ik heb de afgelopen jaren weinig ervaring kunnen opdoen” - wat me logisch lijkt als je moet vluchten en in een vreemd nieuw land helemaal opnieuw moet beginnen. “Of misschien is het omdat mijn diploma niet Nederlands is?”

Ik weet het ook niet. Wat ik wél weet, is dat er heel veel bedrijven heel hard op zoek zijn naar mensen zoals deze vriend van mij. Wiens naam ik niet deel, omdat zijn ‘lousy job’ hem teveel waard is, en ik niet de reden wil zijn dat hij die kwijtraakt. Dus ik doe een beroep op mijn netwerk. Ík weet van heel dichtbij hoe het is om helemaal opnieuw te moeten beginnen. Hoe het voelt als je écht graag wilt - en dus volhoudt - ook als het leven je lijkt uit te lachen.

Wie in mijn netwerk kan zich daarin verplaatsen? En heeft of kent een plek in omgeving Utrecht waar dit optimistische, ambitieuze en leergierige technisch talent zijn waarde mag bewijzen?

Dit bericht delen mag. Reacties mogen naar mij. Ik stuur ze dan door.