Coronablog #6: Juist nu eten, bidden en beminnen

Oké, de titel is niet van mij. Maar ik zou hem bedacht kúnnen hebben vandaag. Al een paar dagen - ongetwijfeld getriggerd door verhalen over oude liefdes en zo ;-) - loop ik rond met zin om me helemaal in iets (en oké, in iemand) te verliezen. Even de wereld buitensluiten en opgaan in iets zaligs. Indulgence. 

Dus vroeg ik me af. Wat zijn nou van die dingen waar je jezelf head first in kan verliezen? En gelukkig is er pizza. Altijd pizza. Flinterdunne, bubbelende houtovenpizza’s uit eigen tuin. Of een serieus goed glas wijn. Een schuimende cappuccino.

Een ander zal chocola zeggen. Zo’n warme lavacake waar de kern uitloopt als je hem aansnijdt.

Een romantisch diner met de liefde van je leven of een avond op het terras als je met dierbare vrienden het leven beschouwt. 

Eten dus. Of drinken. Een intiem moment van gelukzaligheid. 

Ook als het even niet meer dichtbij kan. Dan bestel je ieder thuis sushi en gooi je Zoom aan voor een fijn gesprek, of niet Stella?

Maar er is meer. Terwijl ik dit zit te schrijven, luiden de kerkklokken van het dorp een kwartier lang. Een gebaar van troost in tijden waarin mensen dat goed kunnen gebruiken, lees ik op internet. En ik merk dat het me raakt. Het geluid roept herinneringen op aan lang vervlogen tijden. Ik heb nooit veel opgehad met de dogma’s van een kerk, maar kon me als kind wél verliezen in de verhalen uit de bijbel. Zo mooi, betekenisvol en hoopgevend ook. 

Begin dit jaar was ik bij de afscheidsdienst van de vader van een vriendin. Even terug in de kerkbanken waar ik als kind en puber met groeiend verzet heel wat uren doorbracht. Maar er was iets in die dienst, in de woorden die werden gesproken en de sfeer die het ademde dat een andere uitwerking op mij had dan toen. Ik voelde - zo bedenk ik nu - hoe de familieman die afscheid nam van het leven zich vol vertrouwen overgaf aan het lot. Thuiskomen, zo was dat voor hem. Wat een heerlijk gevoel moet het zijn om zó te geloven. In één van de eerste weken met corona, vertelde een niet-religieuze vriendin me dat ze zich zomaar ineens tot “Een god of zoiets" had gewend. 

Bidden dus. Een intiem moment van verbinding met ‘God of zoiets’. Juist nu. 

Maar eerlijk is eerlijk, waar ik misschien wel het meest naar verlang, is mensen dichtbij. Elkaar diep in de ogen kijken, een knuffel geven of een warme hand op een schouder leggen. Fysiek contact, het gevoel geven en krijgen dat je elkaar ziet en bijzonder vindt.

Beminnen dus. Be-minnen. Wat een prachtig woord is dat! En niet geheel ontoevallig ook reuze actueel in mijn leven de afgelopen weken…

…

...

… 

😉

Want onze mannen zijn hun eigen afspeellijst aan het samenstellen met grotemensenmuziek van Diggy Dex, Ali B en Racoon. En ik smokkelde er - onder het mom van muzikale opvoeding - een aantal nummers bij. De Verzoening van Frank Boeijen bijvoorbeeld. En oh my, meteen maar met de billen bloot. In mijn tienerjaren had ik een affaire met Frank. Geen fysieke affaire, maar een emotionele. Niet met Frank zelf, maar met zijn woordelarij. Wat een kunstenaar!

Want écht, ik waarschuw je. Als iemand dit serieus voor mij zingt, ben ik eraan: "Heb me lief, heb dit lichaam lief. Bemin mij, bevrijd mij van dat gevoel van schuld, verraad mij met een kus. Heb me lief, ik weet meer vragen kan ik niet. Wij verzoenen ons vannacht. Bemin mij, streel mij, heel mij, heb me lief.” Echt waar, Francien is verkocht en doet alles voor je. Inpakken en een strik erom. 

Juist in de tijd van social distancing zijn het deze verlangens die opborrelen. We missen intimiteit, of vinden dat juist in diepgaande gesprekken. Wij verloren ons hier thuis al in de eerste pizza van het seizoen uit eigen houtoven. Mijn vriendin wendde zich al tot ‘God of zoiets’ en mijn kinderen zingen luidkeels “Bemin mij, streel mij” mee. Ik hou ervan. 

Juist in de tijd van social distancing zijn het deze verlangens die opborrelen. We missen intimiteit, of vinden dat juist in diepgaande gesprekken. Wij verloren ons hier thuis al in de eerste pizza van het seizoen uit eigen houtoven. Mijn vriendin wendde zich al tot ‘God of zoiets’ en mijn kinderen zingen luidkeels “Bemin mij, streel mij” mee. Ik hou ervan.

Het zijn de verlangens van De Minnaar. Diepgaande, intieme ervaringen. Het gevoel krijgen dat je de mooiste mens op aarde bent. En - met her en der een spannend randje - helemaal opgaan in iets dat je het gevoel geeft dat het leven goed en lekker is. 

Voor ondernemers is het niet onbelangrijk om te begrijpen hoe de coronacrisis verlangens triggert waarvan we soms niet wisten dat we ze hadden. Want dat gebeurt. Bij onszelf én bij onze klanten. Inzicht in die verlangens en waarom ze jou(w merk) juist nu aantrekkelijk maken, helpt je om in deze pittige tijden dapper, creatief en (veer)krachtig te zijn.

Je leest er alles over in het interactieve miniboek ‘Betekenisvol ondernemen in tijden van corona’. Ik schreef het, geïnspireerd door wat ik de afgelopen weken zag gebeuren. Het boek is gratis omdat ik wil dat zoveel mogelijk ondernemers het lezen. Je kunt het hier downloaden.

Wij steken dit weekend opnieuw de pizza-oven aan, belanden vast en zeker in een mooi gesprek over het leven én blijven geloven in de goede afloop. Allemaal op onze eigen postzegel waar we lieve mensen missen maar het leven zalig is. En de koffie heerlijk. 

Ik wens je dat je deze bijzondere en gekke tijd kunt gebruiken om het geheim van jouw aantrekkingskracht te ontdekken. Als er een moment is waarop dat kan, is het wel nu. Want de crisis triggert óók opmerkzaamheid en bewustwording. Maak daar gebruik van!

PS. Dit is de zesde in een serie van twaalf korte, persoonlijke verhalen. Verhalen in tijden van corona, zeg maar. Ze vertellen over de twaalf universele menselijke verlangens die door de archetypen gepersonifieerd worden en hoe die juist nu getriggerd worden. Meer weten over de archetypen en wat ze voor jouw merk kunnen betekenen? Neem eens een kijkje op www.tr-ibu.nl.